Όλοι μερικές φορές παρασύρονται από ένα γαλάζιο κύμα, πέφτουν εκτός ισορροπίας από τη θλίψη ή πνίγονται στη θλίψη. Αυτό είναι το συναίσθημα που είναι γνωστό σε ολόκληρη την ανθρωπότητα και δεν υπάρχει διαφυγή από αυτό. Από την αρχή της τέχνης, ο άνθρωπος πάντα έβρισκε τον τρόπο να απεικονίζει τα συναισθήματά του και η θλίψη είναι ένα από τα δύο πιο κοινά, πιο σημαντικά συναισθήματα. Είναι η αντίθεση του ευτυχισμένου και το συναισθηματικό ισοδύναμο του πόνου.
Οι λόγοι για τους οποίους μπορεί να νιώθουμε θλίψη είναι άπειροι, είτε πρόκειται μόνο για μια βραχυπρόθεσμη στιγμή εμπνευσμένη από μια θλιβερή σκηνή, θλιβερό πρόσωπο, θλιβερές ειδήσεις ή μια θλιβερή κατάσταση, είτε από μεγαλύτερες, βαθύτερες, συντριπτικές τραγωδίες της ζωής. Η θλίψη προκύπτει εξαιτίας της απώλειας, της συμπόνιας, της απελπισίας ή της αδυναμίας. Τα οπτικά σύμβολα της θλίψης ήταν το συνοφρυωμένο, το λυπημένο πρόσωπο και τα δάκρυα, ακολουθούμενα από μια χειρονομία σκυμμένου κεφαλιού, κενό βλέμμα ή ακίνητη. Οι ερμηνείες των θλιμμένων προσώπων είναι πολλές, από τις πραγματικές καλλιτεχνικές αξίες, μέχρι τα μικρά emoticons που χρησιμοποιούμε σε καθημερινή βάση.
Εμπνευσμένοι από τη δύναμη της θλίψης, οι ποιητές παρήγαγαν πάντα συναρπαστικούς στίχους προκαλώντας καταρράκτες δακρύων. Αλλά οι ζωγράφοι πάντα αναζητούσαν να βρουν κάτι όμορφο σε ένα θλιμμένο πρόσωπο, τη λάμψη σε ένα δάκρυ, την καθαρότητα του γαλάζιου συναισθήματος. Οι απεικονίσεις τους κυμαίνονται από λεπτά πορτρέτα που κλαίνε, μέχρι εμπνευσμένες φωτογραφίες θλιμμένων ανθρώπων, μέχρι απεικονίσεις άγριου πόνου, καθώς είναι ένας από τους πιο εμβληματικούς πίνακες όλων των εποχών, η Κραυγή του Μουνκ. Θλιβερά πρόσωπα σύγχρονων ανδρών και γυναικών πλημμύρισαν τη μεταφορική σύγχρονη τέχνη, από την πρώιμη νεωτερικότητα έως την ποπ αρτ. Θυμηθείτε τον Λιχτενστάιν να ζωγραφίζει το Crying Girl από τη δεκαετία του 1960, την απεικόνιση μιας θλιμμένης σύγχρονης γυναίκας, που έκλαιγε από την απρόσμενη αγάπη. Όλα αυτά τα έργα περιέχουν ένα επίπεδο δράματος διαφορετικό από τις συνηθισμένες, ήρεμες σκηνές. Είναι συγκινητικά, θλιβερά και σαγηνευτικά από μόνα τους.
Perhapsσως μερικές από τις πιο συγκινητικές απεικονίσεις θλιμμένων προσώπων μπορούν να βρεθούν σε νεκροταφεία, όπου η θλίψη είναι ο κάτοικος. Συχνά οι παλιοί τάφοι στέφονται με αγγέλους που κλαίνε, φέρουν λουλούδια και χύνονται δάκρυα πάνω στον νεκρό.
Καθώς ο γραφικός σχεδιασμός σχηματίστηκε με την πάροδο του χρόνου, τα απλά, επαναχρησιμοποιήσιμα σύμβολα του θλιμμένου προσώπου πολλαπλασιάζονται. Όλοι γνωρίζουμε και αγαπάμε το Smiley Face, αλλά χρησιμοποιούμε το αντίθετό του, το Sad Face εξίσου. Στέλνεται για να δείξει ότι αισθανόμαστε τον πόνο κάποιου ή απλά αισθανόμαστε πεσμένοι. Καθώς οι επικοινωνίες εξελίχθηκαν, τα emoticons έγιναν πιο περίτεχνα και τώρα είναι δυνατό να εκφράσουμε τη θλίψη με μια σειρά από λυπημένα πρόσωπα που κυμαίνονται από απλά λυπημένα έως ουρλιάζοντας από αγωνία.
Η αλήθεια είναι ότι η θλίψη προέρχεται από διάφορες πηγές και είναι προσωπική για τον καθένα μας. Μπορούμε να το βρούμε στο πρόσωπο ενός φίλου, στα πρόσωπα των αγαπημένων μας, στην έκφραση ενός συναδέλφου, στα μεγάλα μάτια ενός παιδιού που κλαίει. Ρέει μέσα από λίμνες μελαγχολίας, θλίψης και κατάθλιψης, ενώ προκαλεί το θλιβερό βλέμμα στο πρόσωπο του θύματός του. Είναι αναπόφευκτο και πανταχού παρόν, αλλά όσο δεν φοβόμαστε να το εκφράσουμε, όλα είναι εντάξει. Γιατί η θλίψη και το θλιμμένο πρόσωπο είναι το αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής.
