Κάποτε γνωστό ως Frantic Frank of Frantic Frank and the Flattops, αυτό το θρυλικό κακό αγόρι βγήκε από τη σκηνή και πίσω από την κάμερα για να απαθανατίσει την πινελιά της ομορφιάς … στυλ της δεκαετίας του 1950.
από τις φωτογραφίες του Frank De Blasé του Frank De Blasé
Έτσι, εκεί ήμουν… στη ζούγκλα, έχοντας στο μυαλό μου τη δική μου υπόθεση, όταν χτύπησαν την πόρτα του στούντιο μου. Χωρίς ματσέτα, έφυγα από το ψεύτικο πυκνό και ταξιδερμία για να του απαντήσω. Είχα δημιουργήσει ένα στούντιο γυρίσματα νωρίτερα το βράδυ για να μοιάζει με μια ζούγκλα με μια γυμνή πριγκίπισσα της ζούγκλας να ρομπάρει. Αυτό θα εξηγούσε όλη την πλαστική βλάστηση. Άλλο ένα χτύπημα, πιο δυνατό, λίγο πιο επείγον. Έστριψα την κλειδαριά στην πόρτα και την άνοιξα. Με προσπέρασε πριν προλάβω να πω τίποτα.
Μάθετε περισσότερα από το De Blasé
“Που είναι αυτή? φώναξε. «Πού είναι αυτός ο αλήτης;» Ανέβηκα μέχρι να καταλάβω τι είναι αυτό του ταραγμένου κλόουν. Ως φωτογράφος γοητείας τα τελευταία 20 χρόνια, είχα το μερίδιό μου από ζηλιάρηδες συζύγους και φίλους στην πόρτα μου.
«Κοίτα φίλε», είπα. «Δεν ξέρω για τι ασχολείσαι, για ποιον ψάχνεις. Και ούτως ή άλλως, έχουμε κλείσει ». Έμοιαζε με το μέρος μιας αγαπημένης σκηνής πόρτας του Τζόνι. μαραμένο κοστούμι, μαραμένα λουλούδια, φτηνό μετά το ξύρισμα. Knewξερα τον τύπο. Είδα μια ατελείωτη παρέλασή τους στα παρασκήνια στο The Palace, μια στριπτική άρθρωση που ήταν ένα τετράγωνο μακριά από το στούντιο μου. Ένα γρήγορο sashay δύο λεπτών και πέρασε από τις μεγάλες κόκκινες δερμάτινες ταπετσαρισμένες πόρτες προς τον πόθο και το βλέμμα ανάμεσα στη σκόνη και τη μπύρα. Ένα από τα κορίτσια εκεί κάτω χωρίς αμφιβολία είχε βυθίσει τα νύχια τους στον απρόσκλητο επισκέπτη μου, αλλά καλό.